Delphine de Vigan - "Ukryte godziny"

Cudna powieść, której nie przeczytałabym nigdy gdyby nie zachęcająca recenzja na jakimś książkowym blogu sto lat temu.

Mathilde, wdowa wychowująca trzech synów i Tibault, internista odpowiadający na telefoniczne wezwania pacjentów.

Żyją w tym samym mieście, dużym, pięknym, mieście, które jest nie tylko tłem, ale właściwie trzecim bohaterem książki. 

Tibault ma zlamane serce i poniekąd złamane życie - wypadek, który pozbawił go trzech palców, na zawsze pogrzebał marzenia o byciu chirurgiem. Mathilde robi błyskotliwą karierę w dużej firmie, po śmierci męża wychowuje dzieci i łapie równowagę. Jedno wypowiedziane zdanie sprawia, że staje się wrogiem i ofiarą swojego szefa. Stopniowo traci pozycję, zadania do wykonania, własny gabinet, szacunek współpracowników.

Niezwykle sugestywnie maluje de Vigan obraz wielkiego miasta, w którym błogosławiona anonimowość okazuje się przekleństwem, a poranieni przez metropolię ludzie chodzą ścieżkami, które nigdy się nie przetną.

Ciekawiły mnie losy połamanego przez życie Tibault, ale muszę przyznać, że to mobbingowana Mathilde interesowała mnie najbardziej.

Świetna opowieść o samotności w wielkim mieście, o samotności tak naprawdę zawsze, bardzo prawdziwa, bardzo bez złudzeń.

Tak łatwo byłoby zrobić z niej sentymentalne czytadło w stylu Musso czy Parsonsa, na szczęście autorka opiera się tej pokusie. 

Bez histerii i spokojnie opisuje samotność jednostki w mieście pełnym ludzi, a historia Mathilde, która z firmowej gwiazdy staje się kimś, o kim nikt nawet nie wspomina, jest naprawdę wstrząsająca.

Może nie zachwyt, ale prawie.