Magdalena Grzebałkowska - "Beksińscy. Portret podwójny"

Nawet jeśli nie wszyscy tę książkę przeczytali, to prawie każdy o niej słyszał, a na pewno prawie każdy zna nazwisko Beksiński.

Ja sama, choć kojarzę obu panów, nigdy nie należałam do fanek żadnego z nich. A jednak książkę Magdaleny Grzebałkowskiej przeczytałam z wielkim zainteresowaniem. I to jest jej największy plus - że czyta się ją świetnie nawet jeśli Beksińscy niespecjalnie nas dotąd interesowali. Autorka postarała się o rzetelną dokumentację, to nie jest książka o spekulacjach czy zmyśleniach wokół znanych faktów. To jest solidny reportaż, ale napisany tak, że czyta się go jak powieść - i to powieść, od której trudno się oderwać. 

Z tej historii bije przede wszystkim smutek. Jak to możliwe, że dwie bliskie sobie osoby, w gruncie rzeczy bardzo do siebie podobne (obaj Beksińscy lubowali się w mrocznych klimatach) nigdy się do siebie nie zbliżyły? Obaj byli trudni, to fakt. Ale przecież Beksiński senior potrafił kochać. Wydaje się, że jego związek z żoną, jakkolwiek by nie przystawał do współczesnych norm partnerskiego małżeństwa, był naprawdę udany i harmonijny. Lektura książki nie pozostawia też złudzeń - Tomek był przez rodziców kochany, był też wrażliwym człowiekiem. Co więc się stało, jak doszło do tego, że rodzice dali się przez całe lata terroryzować synowi, trwając w ciągłym rozkroku pomiędzy zaspokajaniem jego codziennych potrzeb a nieustannym lękiem, czy to nie dziś spróbuje się znowu zabić? 

Niesamowita historia, napisana przez życie po prostu, a jest w niej wszystko - miłość, troska, brak zrozumienia, światowa sława, chorobliwy lęk przed bliskością, słabość, wzloty i upadki, tragedia spadająca na człowieka bez ostrzeżenia.

Wspaniała książka, naprawdę.