Stieg Larsson - trylogia "Millennium"

Staram się trzymać z daleka od tak zwanych bestsellerów. Ilekroć bowiem daję się skusić i sięgam po coś z pierwszych miejsc list sprzedaży, kończy się to rozczarowaniem. Ale czasem się łamię - kiedy na różnych stronach internetowych i blogach czytam entuzjastyczne opinie na temat jakiejś książki, rodzi się we mnie chęć skonfrontowania ich z moimi własnymi odczuciami. Tym sposobem trafiłam na Stiega Larrsona i jego słynną trylogię "Millennium". Zachowałam resztki zdrowego rozsądku i dwie pierwsze części nabyłam na allegro, choć zwykle nie kupuję używanych książek. Trzeci tom dostałam w prezencie gwiazdkowym:)

Wydawca pisze o trylogii "Te książki można czytać na wielu płaszczyznach: jak kryminały pełne mrocznych i nierzadko politycznych tajemnic, jak doskonałe, wielowątkowe powieści współczesne, pełne prawdziwych zdarzeń i osób, i w końcu jak thriller psychologiczny".

To moim zdaniem przesada. Książki są faktycznie wciągające i czyta się je bardzo szybko - każdy tom zajął mi dwa popołudnia. Ale nie przesadzałabym z tymi wieloma płaszczyznami. Są to po prostu sensacyjne czy też kryminalne historie, zgrabnie opisane i osadzone w realiach. Główni bohaterowie to dziennikarz śledczy Mikael Blomkvist (a na drugim planie cała zgraja jego współpracowników) i aspołeczna, młoda hakerka, oczywiście genialna, Lisbeth Salander. Nie będę się zagłębiać w opisywanie intrygi, bo trochę by to trwało, to raz. A dwa, że nie chcę psuć zabawy ewentualnym przyszłym czytelnikom - o ile są jeszcze ludzie, którzy Larssona nie znają:)

Recenzenci zachwycali się świetnie skonstruowaną postacią Salander. No nie wiem, znam chyba dużo lepsze literackie portrety kobiet. W ogóle wszystkie te zachwyty uważam za przesadzone. Owszem, czytałam te książki z przyjemnością, ale oceniać je można wyłącznie w kategoriach kryminalnego czytadła, trochę mnie śmieszy doszukiwanie się w nich jakiejś psychologicznej głębi. Larsson zgrabnie posługiwał się językiem, to na pewno. Choć nie uniknął błędów - okropnie irytowały mnie opisy w stylu - wyszła z domu ubrana w czarne spodnie, czerwoną bluzkę i ciemnoszary żakiet. Niczemu to nie służy, a powtarza się dość często.

No i wkurzający product placement... Nie wiem czy autor osiągnął z tego tytułu jakieś profity czy po prostu taką miał manierę, ale prawie wszędzie tam, gdzie wystarczyło napisać po prostu "komputer" wstawiał dokładną nazwę, nierzadko z opisem konfiguracji. Nad wyraz denerwujące, przynajmniej dla mnie - tym bardziej, że są to szczegóły bez znaczenia dla fabuły.

Więcej grzechów nie pamiętam:)

Generalnie polecam - na długie zimowe wieczory jak znalazł. I czyta się naprawdę dobrze.