Wiedząc co nieco o życiu Amelie Nothomb łatwo wyciągnąć wniosek, że często w swoich książkach wykorzystuje własne doświadczenia. Ale "Biografia głodu" to chyba pierwsza jej książka (a przynajmniej pierwsza, którą ja przeczytałam) tak jawnie autobiograficzna.
Pisarka opisuje swoje życie od wczesnego dzieciństwa. Japonia, Chiny, Nowy Jork, Bangladesz - ciągłe przeprowadzki związane z pracą rodziców w dyplomacji. Na doświadczenia małej Amelie patrzymy przez pryzmat szeroko pojętego głodu. Głodu słodyczy, ale także wody, książek, alkoholu (kilkuletnia dziewczynka całkiem śmiało poczyna sobie z wyskokowymi trunkami), nowych doświadczeń. Mała Amelie to dość, przyznam, irytująca postać, przekonana o swojej wyjątkowości czy wręcz boskości. Dopiero Amelie nastolatka, borykająca się najpierw z otyłością, a później z anoreksją, wzbudziła moją sympatię.
Z całą pewnością jednak dzieciństwo i młodość Nothomb były wyjątkowe.
Co do samej książki to czyta się tak samo dobrze jak inne dzieła pisarki. Bardzo lubię jej zwięzły, zabawny styl. Zawsze się zastanawiam jak to jest, że w tak małych objętościowo powieściach potrafi pomieścić gęstą fabułę z rzetelnym rozwinięciem i zakończeniem, które nie sprawia wrażenia pisanego na kolanie.
"Biografia głodu" bardzo mi się podobała i nie mam jej nic do zarzucenia, ale wolę chyba właśnie te bardziej fabularne powieści Nothomb.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz