Andrzej Sapkowski - "Pani jeziora"

Sporo czasu minęło odkąd przeczytałam poprzedni tom wiedźmińskiej sagi - przyznać muszę, że cykl Martina w pełni zaspokoił moją potrzebę obcowania z fantastyką, a świat Westeros wciągnął mnie tak, że o Wiedźminie jakoś nie chciało mi się myśleć.

No ale w końcu się udało i oto mam za sobą lekturę "Pani jeziora" - tomu zamykającego serię o Geralcie.

Sapkowski kończy wszystkie wątki, wyjaśnia tajemnice i uśmierca sporą część swoich bohaterów.

O ile cały cykl bardzo mi się podobał, o tyle ten ostatni tom budzi mieszane uczucia. Mam wrażenie, że autor zwyczajnie znudził się swoimi bohaterami i traktuje ich tu trochę po macoszemu - mało Geralta, Yennefer jeszcze mniej. Niby akcja koncentruje się na Ciri, ale dziewczyna przez sporą część książki miota się bez sensu po światach i czasach - te partie fabuły były dla mnie po prostu nudne. Nużyły mnie też sceny walk. Tym razem czytając nie miałam wrażenia, że słyszę szczęk żelaza i okrzyki bólu, głównie dlatego, że opisując walki autor wciąż i wciąż powtarzał te same zwroty.

Bardzo byłam ciekawa jak zakończy się przygoda Geralta i jego drużyny, jakie miejsce zajmie w świecie Ciri, czy spełni się miłość wiedźmina i czarodziejki Yennefer. I niby wszystko się wyjaśnia i układa, ale czuję jakiś niedosyt i nie mogę się oprzeć wrażeniu, że wątki pozamykane są byle jak. Jestem jeszcze w stanie zrozumieć niechęć pisarza do koncentrowania się na sporej grupie drugoplanowych bohaterów - choć już załatwianie sprawy za pomocą uśmiercenia ich wszystkich wydaje mi się przesadą - nie bardzo natomiast rozumiem, dlaczego w przypadku głównych bohaterów zamiast wielkiego finału mamy jakieś rozmyte pitu pitu.

Może jestem niesprawiedliwa, może się nie znam, a może to lektura książek Martina tak na mnie wpłynęła. W każdym razie choć saga o wiedźminie Geralcie jako całość bardzo mi się podoba, to temu ostatniemu tomowi mówię "raczej nie".