Sue Monk Kidd - "Sekretne życie pszczół"

Jedna z tych książek, które niby mają wszelkie cechy, by zasłużyć na miano ckliwego czytadła, a jednak okazują się całkiem niezłe, i to nie tylko w dostarczaniu wzruszeń.

Lata sześćdziesiąte, Południowa Karolina. Czternastoletnia Lily nie ma w życiu lekko. Wychowywana przez agresywnego ojca, w ciągłym poczuciu winy za przypadkowe spowodowanie śmierci matki. Jedynie krnąbrna opiekunka, Rosaleen, przejmuje się losem dziewczynki.

Na skutek dramatycznych wydarzeń Lily i Rosaleen uciekają z miasta. Schronienie znajdują w domu czarnoskórych sióstr Boatwright, prowadzących dobrze prosperującą pasiekę. Po raz pierwszy w życiu Lily czuje się akceptowana i potrzebna. Ma też przeczucie, że miejsce, w którym ma szansę odnaleźć spokój było ważne dla jej matki. Czy tak faktycznie jest? I co stanie się kiedy na farmie pojawi się w końcu ojciec małej uciekinierki? 

To powieść o dojrzewaniu i szukaniu odpowiedzi na fundamentalne pytania, ale przede wszystkim o nietolerancji i o tym jak ohydni potrafią być ludzie. W świecie Lily normą jest kwitnący rasizm, dzielący ludzi na normalnych białych i gorszych, głupszych i brudnych czarnuchów. Dopiero u sióstr Boatwright, otoczona wyłącznie czarnoskórymi ludźmi, dziewczynka zaczyna prawdziwie dostrzegać rażącą nierówność społeczną i zastanawiać się nad nią. 

"Sekretne życie pszczół" jest lekko, dobrze napisane. To chyba dobra książka by zachęcić do czytania kogoś, kto za książkami nie przepada (podobno są tacy ludzie...). Uwodzi klimatem. Czytałam ją w swoim fotelu opatulona kocem, pod ręką miałam kubek kakao, a za oknem padał śnieg, a jednak czułam się jakbym była na gorącym, amerykańskim południu, otoczona bzyczącymi pszczołami i oślepiona słońcem. 

Są tu też całkiem, moim zdaniem, udane portrety kobiece. Jest trochę zabawnie, trochę wzruszająco, trochę mądrze - na szczęście nie "mądrością" w stylu Coelho. To po prostu przyjemna w czytaniu powieść, lekka, ale dotykająca czegoś ważnego. Polecam.