Katarzyna Grochola - "Kryształowy Anioł"

Leżała ta książka na mojej półce chyba ponad rok i, cóż, mogła leżeć dalej...

Zacznę od tego, że nie jestem specjalną fanką tak zwanej babskiej literatury - z reguły oznacza to naiwne, ocierające się o grafomanię hitoryjki, które kompletnie nic nie wnoszą do mojego życia. Ale czasem jednak po takie książki sięgam choć naprawdę nie wiem dlaczego. Nie dla relaksu w każdym razie - zazwyczaj taka lektura po pierwsze mnie męczy, po drugie wywołuje zażenowanie, a po trzecie wstyd mi za autorki tak jakbym to ja sama spłodziła owe dzieła. Niestety jestem masochistką, a do tego nie mam w zwyczaju przerywać lektury w połowie, więc czytam i zgrzytam zębami.

Wcale nie uważam, że Katarzyna Grochola pisze fatalne książki, nie. Nie znam jej całego dorobku, ale coś tam czytałam i nie było najgorzej, a czasem nawet dość zabawnie. Nie jest to oczywiście wybitna literatura, ale chyba sama pani Grochola zdaje sobie z tego sprawę i chce po prostu pisać książki, które spodobają się jej czytelniczkom. No i się podobają, jeśli zerknąć na listy sprzedaży.

"Kryształowy anioł" to jednak rzecz okropna. Przykro mi, ale nie znajduję innego słowa na określenie tej powieści. Jej bohaterką jest Sara, młoda kobieta i tak zwana życiowa ofiara. Typowe popychadło rozstawiane po kątach przez wszystkich dookoła, zdradzane przez narzeczonego i przyjaciółkę, słowem - chodzące nieszczęście. Do tego owo nieszczęście ma jeszcze wadę wymowy, w związku z czym w ogóle w siebie nie wierzy i tak dalej. W końcu Sara wychodzi za mąż i przenosi się do Warszawy. Mąż pnie się po szczeblach kariery, ognisko domowe ledwo zipie, a Sara zaczyna pracę w lokalnej stacji radiowej. Oczywiście pracę w charakterze popychadła, czyli osoby od wszystkiego. Podczas nocnych dyżurów nasza mało przebojowa bohaterka zwierza się ze swoich zmartwień mikrofonowi (brzmi idiotycznie, wiem, ale nie ja to wymyśliłam...). Oczywiście mikrofon przypadkiem jest włączony, a rzecz idzie w eter. Oczywiście "audycja" Sary zyskuje ogromną popularność, choć sama dziewczyna nic o tym nie wie. Oczywiście na jej drodze wkrótce stanie wspaniały facet (bo małżeństwo, oczywiście, przeżywa kryzys). I tak dalej, i tak dalej. Bohaterka jest irytującą ciamciaramcią, fabuła tak wydumana, że nie byłam w stanie się w nią wciągnąć mimo szczerych chęci, a do tego całość nieudolnie napisana. Gdyby autorka nie pisała po polsku zwaliłabym winę na tłumacza, a tak - nie ma zmiłuj.

Spośród wszystkich książek Grocholi, które przeczytałam, ta jest zdecydowanie najgorsza. Nie wiem dlaczego pisarka wypuściła w świat coś takiego, bo stać ją na więcej. Może wydawca domagał się nowego hitu, może kredyt trzeba było spłacić, nie wiem. Wiem tylko, że te sześćset stron było drogą przez mękę. Dwa zmarnowane wieczory. Nie polecam.