Jeffrey Eugenides - "Przekleństwa niewinności"

Poukładane przedmieścia jak z "Gotowych na wszystko albo "Cudownych lat". Dopracowane fryzury, perfekcyjne uśmiechy i trawniki przystrzyżone tak samo przed każdym z idealnych domów. To pierwsze skojarzenie podczas lektury debiutanckiej książki Eugenidesa. Ale pod tą warstwą różowego lukru kryje się prawdziwy dramat.

Pięć sióstr Lisbon, tajemniczych, w oczach kolegów pięknych, niedostępnych, wyalienowanych. Gdy inne nastolatki chodzą na randki i całują się na tylnych siedzeniach samochodów, siostry Lisbon dzielą czas między szkołę i dom oraz wyjścia do kościoła. 

Nagłe samobójstwo najmłodszej z dziewcząt, trzynastoletniej Cecylii, wstrząśnie na chwilę lokalną społecznością - dla reszty rodziny i jej otoczenia będzie swoistym kamieniem milowym. 

Śmierć Cecylii jeszcze bardziej odetnie pozostałe siostry od kontaktów ze światem. Ich ojciec, szanowany nauczyciel, traci pracę, matka wycofuje się z życia domowego, dziewczyny zostają zabrane ze szkoły. Nie wolno im nigdzie wychodzić ani z nikim się kontaktować, dom Lisbonów popada w widowiskową ruinę, a młodzi sąsiedzi rodziny snują fantazje na temat domniemanego losu sióstr. 

To właśnie z perspektywy kilku chłopców śledzimy tę historię. Cztery dziewczyny na chwilę rzeczywiście pojawią się w życiu kolegów. Śmierć Cecylii nie będzie jedyna, a "rok samobójstw" na zawsze odciśnie piętno w psychice zafascynowanych siostrami Lisbon nastolatków.

Przyznaję, że to dość dziwna powieść. Siostry, w oczach nastoletnich wielbicieli istne cudy, są w gruncie rzeczy typowymi nastolatkami z problemami, którym nikt w porę nie pomógł. Rodzice uciekają od problemu zamiast się z nim zmierzyć, co prowadzi do kolejnej tragedii. Chłopcy wyrastają na mężczyzn, jednak przez resztę życia nie potrafią odciąć się od swoich wyobrażeń o dziewczętach.

Nie do końca rozumiem o czym miała być ta powieść. O klęsce dorastania? O przekleństwie nastoletniej psychiki, wynoszącej na piedestał rzeczy i zdarzenia niespecjalnie warte uwagi? O tym, czym grozi wzrastanie wśród surowych zakazów zamiast wsparcia i miłości? 

Nie wiem.

Przyznaję jednak, że "Przekleństwa niewinności" mają swój niezaprzeczalny urok, a klimat książki jest niczym przyjemnie ogłupiający narkotyk. To dobrze napisana historia, którą łatwo i z zainteresowaniem się czyta, nie doszukiwałabym się w niej jednak głębi i dodatkowych znaczeń.