Jodi Picoult - "Świadectwo prawdy"

Nie mam najlepszego zdania o rodzaju pisarstwa uprawianego między innymi przez Jodi Picoult. Przewidywalne, nudnawe czytadła obliczone na tani efekt w postaci łez wzruszenia jakoś zupełnie do mnie nie przemawiają. 

Ponieważ jednak trzymam się dość konsekwentnie planu, że dopóki nie przeczytam nietkniętych stosów piętrzących się na moich półkach, nie kupię nic nowego, trafiło w końcu i na "Świadectwo prawdy" pani Picoult, tkwiące od długiego czasu na jednym z moich składowisk nieprzeczytanych książek.

Było o wiele lepiej niż się spodziewałam. Jasne, nie jest to ambitna literatura, ale muszę przyznać, że jako lekka, rozrywkowa lektura sprawdza się znakomicie.

W hermetycznej, konserwatywnej społeczności amiszów dochodzi do nietypowego zdarzenia. W oborze na farmie Fisherów znalezione zostają zwłoki noworodka. Nie wiadomo czyje to dziecko, żadna z kobiet nie była w ciąży. Policjantka przesłuchująca świadków nabiera jednak podejrzeń wobec nastoletniej Katie Fisher. Dziewczyna zaprzecza jakoby była w ciąży i urodziła dziecko, niezbite dowody wskazują jednak na coś zupełnie innego i panna Fisher zostaje oskarżona o morderstwo.

Obrony Katie podejmuje się jej daleka krewna, sławna prawniczka Ellie Hathaway. Początkowo przekonana o winie swej klientki stopniowo poznaje społeczność amiszów i samą Katie. Ta konsekwentnie utrzymuje, że nie urodziła żadnego dziecka, choć momentami jej wypowiedzi wskazują na coś zupełnie innego.

Czy niewinna, wrażliwa dziewczyna skupiona na Bogu i prostym życiu mogła zamordować noworodka? 

Rzecz jest, owszem, niespecjalnie skomplikowana, jednak zaskakująco interesująca. Z zaciekawieniem czytałam o społeczności amiszów i ich codziennym życiu. 

Najmniej interesująca wydała mi się postać Ellie i obowiązkowy w przypadku tego typu powieści wątek romansowy. Na szczęście potraktowany trzeciorzędnie i nie zajmujący zbyt wiele miejsca. Gdyby nie to, pewnie wrzuciłabym "Świadectwo prawdy" do szuflady z napisem "sentymentalna grafomania". 

A tak ze zdumieniem stwierdzam, że przeczytałam ciekawe, lekko napisane czytadło i podobało mi się na tyle, że jeśli będzie okazja, chętnie przeczytam kolejną powieść Jodi Picoult.