Anna Blundy - "Ślepa wiara"

Zabrałam się za lekturę wczoraj wieczorem i nie spałam do drugiej, bo po prostu musiałam doczytać do końca. Kilka lat temu czytałam inną powieść Anny Blundy i też mi się podobała, ale chyba nie aż tak. 

Sama nie wiem co takiego jest w tej książce. Na pewno świetna główna bohaterka - korespondentka wojenna Faith Zanetti. Redakcja, dla której pracuje, wysyła ją do Iraku, gdzie trwa polowanie na Saddama Husajna. Zanosi się na długie dni nudnego przesiadywania w hotelu pełnym innych dziennikarzy, picie wódki od rana i czekanie na temat, o którym warto napisać. Ale na miejscu sprawy idą zupełnie niespodziewanym torem i Faith ma szansę na prawdziwie sensacyjny materiał. 

Jest w "Ślepej wierze" tempo, niezłe dialogi, szybka akcja, ciekawe postacie drugoplanowe i całkiem niegłupie spostrzeżenia na temat relacji międzyludzkich. Autorka jest dziennikarką, jej ojciec był korespondentem wojennym, wydaje się, że Blundy po prostu wie o czym pisze. Świetnie oddaje klimat dziennikarskiego światka, momentami czytając czułam się jakbym siedziała w hałaśliwym holu bagdadzkiego hotelu otoczona przez przekomarzających się, pokrzykujących reporterów. 

Jest tu też wątek romansowy, bowiem cyniczna i pragmatyczna Faith po raz pierwszy w życiu się zakocha. Na szczęście nie oznacza to dla czytelnika zmiany kursu na ckliwy kicz. W życiu Zanetti nic nie układa się standardowo, więc nowa znajomość musi wiązać się z piętrowymi komplikacjami i emocjami jak na karuzeli - zwłaszcza wtedy gdy Faith uświadomi sobie, że tak naprawdę nie wie kim jest człowiek, dla którego straciła głowę. Czy faktycznie dzieli się z Faith sensacyjnymi tematami czy może próbuje ją zmanipulować?

A wojna trwa w najlepsze, nie dając o sobie zapomnieć i jakoś tak to jest napisane, że słychać jej odgłosy w tle. 

Tak, to jest książka sensacyjna, nic więcej. Ale ma taką atmosferę, że jej lektura sprawiła mi wyjątkową przyjemność.