Anna Gavalda - "Pocieszenie"

Słyszałam, a właściwie czytałam wiele dobrego o tej książce. Z drugiej strony nie mam zaufania do wydawnictwa, które wypuściło ją na nasz rynek - Świat Książki kojarzy mi się głównie z przeciętnymi powieściami obyczajowo - romansowymi, choć ma na koncie kilka chlubnych wyjątków. Sięgnęłam więc po "Pocieszenie" z mieszanymi uczuciami.

Charles Balanda, architekt w średnim wieku, przeżywa życiowy kryzys. Czuje się przepracowany, wypalony, a w jego małżeństwie wieje chłodem. Życie Charlesa, złożone z pracy i nudnych rodzinnych kolacji wydaje się być jałowe i pozbawione znaczenia. Coś w nim jednak drgnie gdy pewnego dnia mężczyzna dostanie list z informacją o śmierci Anouk - matki przyjaciela z dzieciństwa, najważniejszej kobiety w jego życiu, z którą wiele lat temu utracił kontakt. Chcąc dowiedzieć się czegoś o losach Anouk i szczegółach jej śmierci pan architekt wyrusza w sentymentalną podróż, w której przyjdzie mu się zmierzyć nie tylko ze smutnymi faktami, ale także z własną przeszłością. Przy okazji pozna interesującą kobietę i... No właśnie - dla czytelnika nie będzie odtąd żadnych zaskoczeń.

Książka jest jakby podzielona na dwie części - pierwsza to w kółko te same opisy emocjonalnych stanów głównego bohatera przeplatane ze wspomnieniami z przeszłości, dzięki którym poznajemy Anouk. Druga to głównie wątek romansowy plus pogodzenie bohatera z samym sobą. Oraz nadzieja na nową, lepszą przyszłość.

"Pocieszenie" jest po prostu czytadłem. Przyznam, że nie całkiem tego się spodziewałam czytając natchnione opinie o skomplikowanej narracji i psychologicznej głębi. Gavalda szatkuje swą powieść na mnóstwo kilkuzdaniowych fragmentów - niestety także wtedy, gdy jest to zupełnie nieuzasadnione narracyjnie. Liczne wielokropki kończące zdania mają, w opinii niektórych, świadczyć o pozostawieniu czytelnikowi pola do domysłów i interpretacji, ale prawda jest taka, że nie bardzo jest się nad czym namyślać. Facet w średnim wieku nie czuje się szczęśliwy w rzeczywistości jaką sobie stworzył i tyle - autorka przedstawia to tak łopatologicznie, że doprawdy nie bardzo jest co dopowiadać. Temat jak temat, na obyczajową powieść w sam raz, tyle że rozciąganie go na prawie trzysta stron owocuje znudzeniem u czytelnika, przynajmniej u mnie. Pozostałe drugie tyle miejsca, poświęcone wątkowi romansowemu, początkowo jest odświeżające, później już tylko budzi uśmiech - przewidywalne, wtórne, mdłe.

Jak dla mnie najciekawszy był wątek Anouk, co do głównego bohatera natomiast - cóż, literatura zna o wiele lepsze męskie portrety psychologiczne.

Książkę przeczytałam szybko, choć nie mogę powiedzieć żeby mnie specjalnie wciągnęła. Ot, taka sobie lektura do pociągu, kojarzyła mi się trochę z Jodi Picoult. W kategorii czytadeł niczego sobie, ale oczekiwać, że dostarczy materiału do wielodniowych przemyśleń raczej nie należy.