Krótka, choć dość treściwa książeczka Ludmiły Ulickiej opowiada historię życia pewnej kobiety. Tytułowa Sonieczka to zahukane dziewczę, uciekające od siermiężnej, radzieckiej rzeczywistości w świat książek. Gdy Sonieczka dorasta, podejmuje pracę w bibliotece - tam pewnego dnia poznaje malarza na zesłaniu, z którym wkrótce się pobiera.
Skromne życie, mała córeczka i wierny mąż to wszystko co potrzebne Sonieczce do szczęścia. Po jakimś czasie rodzina przeprowadza się do Moskwy, Robert Wiktorowicz znów robi karierę, poprawia się sytuacja materialna Sonieczki i jej bliskich.
Nic jednak nie trwa wiecznie, a zwłaszcza szczęście. Dorastająca córka Sonieczki przyprowadza do domu swoją koleżankę, Jasię, i zaczynają się problemy.
Nie powiem żeby mnie porwała ta historia. A już na pewno tytułowa bohaterka nie wzbudziła mojej sympatii. Sonieczka to kobieta, która gdyby mogła, przepraszałaby za to, że w ogóle żyje. Jej wdzięczność wobec Boga czy losu za tak cudowne poukładanie życia jest może i do pewnego momentu ujmująca, ale dość szybko staje się mocno irytująca. Nie wyobrażam sobie żeby w sytuacjach jakie spotykają Sonieczkę ktokolwiek zachowywał się tak jak ona.
Nie powaliło mnie też szczególnie tło powieści czyli szarobura, komunistyczna rzeczywistość, opisana zbyt powierzchownie żeby się nią w ogóle przejmować.
Chciałam przeczytać coś rosyjskiego, szkoda tylko, że nie trafiłam na książkę mocno osadzoną tu i teraz. Styl Ulickiej też mnie nie ujął. Nie wiem czy pisarka uskutecznia to w każdej książce czy tylko w "Sonieczce", ale miałam dość natrętne skojarzenia z formułą życiorysu, w rodzaju tych jakie pisało się w czasach sprzed CV. Takie "urodziłam się wtedy i wtedy, do przedszkola chodziłam tu, a do podstawówki tam" i tak dalej.
Generalnie taka sobie książka, nie wnosząca nic nowego ani ciekawego do wiedzy o kobiecej psychice, napisana raczej bez polotu.
Jak dla mnie największą zaletą "Sonieczki" jest jej niewielka objętość:)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz