Mary Roach - "Sztywniak. Osobliwe życie nieboszczyków"

Uznałam ostatnio, że na mojej liście lektur brakuje pozycji, które nie byłyby beletrystyką i że nadszedł czas na coś z kręgu literatury popularnonaukowej. Zaczęłam od "Boga urojonego" Richarda Dawkinsa, a zaraz potem nabyłam dwie książki Mary Roach. O ile książka Dawkinsa nie pozostawia złudzeń, że napisał ją naukowiec, o tyle Roach zdecydowanie dryfuje w stronę literatury popularnej. Co może wyjaśniać dlaczego "Sztywniaka" przeczytałam w dwa dni, a Dawkinsa - choć jest równie ciekawy - przyjmuję w małych dawkach od jakiegoś tygodnia.

"Sztywniak" to coś w rodzaju "wszystko co chcielibyście wiedzieć o zwłokach"...oraz to w tym temacie, co wolelibyście zachować w mrokach niewiedzy:) W kolejnych rozdziałach autorka opisuje różne "przygody" jakie zdarzają się martwym ciałom. Jeśli myśleliście, że przekazanie zwłok na cele naukowe oznacza, że studenci medycyny będą się na nich uczyć anatomii - nie do końca mieliście rację. Może się bowiem okazać, że wasze ciała posłużą do przeprowadzania testów zderzeniowych, testów broni albo nowego modelu butów dla saperów. Jeśli pechowo umrzecie w niewłaściwej części świata możecie skończyć jako lekarstwo na problemy ze skórą lub astmę. Zresztą i na uczelni marna szansa, że zwłoki zostaną w jednym kawałku.

Okazuje się jednak, że nie tylko gdy oddamy ciało nauce czekają na nie liczne przygody. Sam proces rozkładu jest równie fascynujący jak uczestniczenie w testach zderzeniowych - gnicie ciała to bowiem ciągły ruch, mało mający wspólnego z wyobrażeniem o spokojnym spoczywaniu w trumnie.

Przeczytałam "Sztywniaka" z dużym zainteresowaniem i bez grama obrzydzenia. Myślę jednak, że dla wielu osób ta lektura może być nie do przejścia. Próbowałam czytać fragmenty mojemu M. - poprosił żebym przestała, bo to niesmaczne. Było to, zdaje się, przy opisie wyciągania tętnicy przez otwór zrobiony w ciele, w rozdziale o balsamowaniu zwłok.

Mary Roach pisze lekkim, przystępnym językiem rodem z felietonów. Wprawdzie niektóre z jej dowcipów wydawały mi się wysilone i mało zabawne, ale ogólnie książkę czytało się bardzo dobrze. Co bardziej wrażliwym na punkcie śmierci jednostkom nie gwarantuję jednak, że podzielą moją opinię.